Het werk van Tamara Jungnickel heeft een sterk autobiografisch karakter. Haar tekeningen zijn bevolkt met regelmatig terugkerende figuratieve vormen
- stoelen, bomen, menselijke figuren - en lijken een verhaal te vertellen dat alleen de maker aangaat.
Ondanks de vaak nadrukkelijk aanwezige symboliek blijft onduidelijk wat er wordt verteld.
In de recente tekeningen is die onmogelijkheid tot interpretatie, het afwezig zijn van het anekdotische, dat maakt dat ze in de eerste plaats over de actie van het 'tekenen' gaan.